26. Savremena praktična alhemija

U toku 18. i 19. veka alhemija je bila marginalizovana i zaista nije bilo novih iskoraka, sve dok nova dostignuća fizike sa jedne, kao i nova duhovna otvaranja sa druge strane, nisu tada nazvanu „proto-hemiju“ vratili na njeno pravo mesto.

Poslednju četvrtinu 19. veka obeležilo je oživljavanje alhemije što se desilo kao reakcija na rigidni naučno-istraživački stav koji je tada dominirao. Najviše zahvaljujući jačanju teozofskog pokreta koji je potencirao spiritualni i okultni pogled na život, kroz ceo zapadni svet ponovo se prikupljaju i ozbiljno izučavaju alhemičarski spisi. A W.A. Ajton je bio i jedan od prvih koji su ponovo započeli praktične eksperimente. Početkom 20. veka i upravo zahvaljujući Raderfordovim eksperimentima vezanim za transmutacije atoma broj eksperimentatora se ubrzo povećava. 1926. Pojavljuje se i čuvena Fulkanelijeva knjiga „Misterije katedrala“. Iako je ova knjiga formalno opisivala samo alhemičarske procese i simboliku utisnute u gotske katedrale, priče o Fulkanelijevim mitskim uspesima u potrazi za Kamenom mudrosti su počele da se šire kroz Evropu.


Novi početak

Arčibald Kokren, po zvanju fizioterapeut, pokreće u Londonu 1930. godine profesionalnu alhemičarsku laboratoriju u kojoj proizvodi ulja metala i koristi ih za lečenja. Svoje nadahnuće dobija iz radova Bazila Valentina, Džordža Riplija i Rejmona Lula. Desetak godina kasnije objavljuje knjigu „Alhemija ponovo otkrivena i sačuvana“ (može se slobodno preuzeti sa Interneta pod imenom „Alchemy Rediscovered and Restored“ Archibald Cockren) u kojoj je vrlo jasno opisao opštu istoriju i generalne procese. Mada je otvoreno pokušavao da dovrši Opus magnum, Kokren je najveći deo svog vremena i uspeha dao proizvodeći lekove. Priča je naglo prekinuta u toku rata kada je nastradao od bombe u sred svoje laboratorije.
U Francuskoj je 1948. Arman Barbo obnovio proces Mutus Liber iz 17. veka. Ovo je uključivalo ciklično ponavljanje destilacija suvog bilja u rosi, o čemu je Barbo otvoreno i pisao u svom delu „Hiljadujutarnje zlato“, objavljenom 1969. Njegove težnje su bili lekovi, a ne transmutacija. Nekako u isto vreme Rožer Karo je štampao seriju knjiga pod imenima edicija Alhemičarske plejade i Alhemičarske podudarnosti gde su se pored opisa eksperimenata mogle pogledati i precizne fotografije svake faze i njihove kolorne promene.
A najvažnijom figurom praktične alhemije 20. veka smatra se Albert Rajdel koji je objavio delo Alhemičarski praktikum (Uputstvo za praktičnu laboratorijsku alhemiju) 1960. godine. On je u Solt Lejk Sitiju osnovao Istraživački centar Paracelzus gde je počeo obuku i predavanja. Procese je sveo na sparigičnu pripremu supstanci iz biljaka koristeći najmoderniju laboratorijsku i hemičarsku opremu. I sva njegova predavanja sa obaveznim praktičnim radom bila su toliko popularna da je na svakom imao po više od stotinu studenata. Kasnije pod njegovim nadzorom osnovani su centri ovog tipa i u Nemačkoj i Australiji.
Suština Albertusovog, kako su ga nazivali studenti i poklonici, rada bila je priprema medikamenata, kako za bolesti, tako i za očuvanje zdravlja, ono što mi danas generalno nazivamo suplementi. Glavna tehnika njegove sparigične pripreme bila je zagrevanje Soli, Sumpora i Žive da bi se odvojili iz suštine supstance u jedinstvenu formu, a zatim ponovno sjedinjenje. Ovaj proces se dakako ponavljao dovoljan broj puta dok ne bi dostigao savršenstvo u svojoj medicinskoj potenciji.
(Zainteresovani se mogu podsetiti teksta o Kineskoj alhemiji gde je ova osnovna alhemičarska filozofija detaljnije objašnjena. Generalno i vrlo grubo opisano, razdvajanje, pa ponovno sastavljanje supstance možete shvatiti ako ga uporedite sa procesom nastanka čokolade. Kakao zrno se melje, obrađuje i iz njega se odvaja kakao prah i kakao buter. U kasnijoj fazi ove „supstance“ se ponovo spajaju uz neke dodatke, ali sada nemamo više obično kakao zrno već čokoladu, transmutiranu osnovnu supstancu.)

Jedan od svetski najpoznatijih (i javnih) alhemičarskih časopisa bilo je društvo LPN (Le petit Philosophe de la Nature) koje je osnovao Žan Diboa 1979. godine, a koje je steklo nebrojeno mnogo poklonika širom planete. Diboa je preuzeo različite elemente mnogih autora i praktičara i vrlo ih koherentno sklopio u nizove lekcija koje su postale baza rada LPN-a. U toku devedesetih godina prošlog veka LPN je počeo da se objavljuje i u Americi, gde je za kratko vreme stekao veliku popularnost i pomogao u misiji daljih istraživanja, štampanja novih knjiga i obučavanja mladih praktičara. Ono što je LPN razlikovalo od svih dotadašnjih društava bila je potpuna javnost i iskrena otvorenost u radu koja je omogućila njegovo trajanje. Na žalost ovo društvo je prestalo da postoji pre par godina, ali se još uvek može relativno lako doći do njihovih primeraka knjiga ili brojeva časopisa.