23. Homeopatija 1

Slično leči slično - ipse dixit ili klin se klinom izbija kako kaže naša narodna poslovica je aksiom Samuela Hanemana nemačkog lekara i alhemičara koji je još u 18. veku postavio novi sistem lečenja, a koji svoj temelj može da zahvali samo i jedino alhemiji.

U prethodnom tekstu ovog serijala spomenuto je kako je alhemija razvojem racionalističkog načina razmišljanja, odvajanjem i religije i nauke, i onim što će kasnije biti poznato kao princip dijalektičkog materjalizma, a što je na sreću čovečanstva odavno prevaziđeno, gurnuta u kategoriju prevaziđenih kvazi nauka. No, da li se sve odvijalo na onaj način na koji nas opšta istorija i uči?

Samuel Haneman nemački doktor i alhemičar je 1796. godine predložio homeopatiju kao novi medicinski pravac. Homeo na grčkom znači „slično“, a phatos je „patnja“. Bazirajući svoja istraživanja i lečenja na zakonu sličnosti ili da slično leči slično, Haneman je kreirao čitav sistem lečenja pripremajući i primenjujući lekove koji izazivaju slične simptome onim od kojih pate pacijenti.

Pretpostavio je da simptomi bolesti nose isti kvalitet ili vibraciju kao i njima odgovarajući mineralni, životinjski ili biljni kvaliteti. I ključno za ovo učenje, shvatio je da unošenjem vibracije novog elementa telo neutrališe vibraciju postojećeg simptoma. Ali, ako pacijent pati od klasičnih simptoma trovanja, ima visoku temperaturu, probavne probleme, vrtoglavicu..., a biljka beladona ili element arsenik izazivaju iste te simptome, da li će uzimanje beladone ili arsenika izazvati još teže simptome i možda dovesti do fatalnog rezultata, pitao se Haneman. Naravno da će to biti krajnji efekat, ali Haneman je bio i odličan alhemičar i upravo ta činjenica mu je omogućila da reši ovu zagonetku.

Uzeo je najmanju moguću količinu otrovne supstance i stavio je u vodu u bočici koju je dobro zatvorio. Zatim je bočicu više stotina puta protresao i iz nje uzeo jednu jedinu kap tečnosti. Tu kap je sada stavio u sledeću bočicu sa vodom i ponovio postupak. I ponavljao ga je na isti način više desetina puta. Ovaj postupak nazvao je potenciranje. A suština je bila u tome da sada krajnji preparat nosi vibraciju početne supstance, ali da je u isto vreme i apsolutno neotrovan.

Što je supstanca, to jest njeni tragovi u vodi, duže razblaživana i vibrirana po načelima homeopatije ima jaču potenciju i tako je i obeležena (oznakama od 1C pa sve do 200C). Na primer, homeopatski preparat „arsenik 4C“ ima istu koncentraciju arsenika koja je zakonski dozvoljena u pijaćoj vodi, dakle u ovoj metodi nema ni govora o hemijskom dejstvu elementa koji se primenjuje.
Ali kako onda homeopatija funkcioniše?

Do sada je urađeno više vrlo ozbiljnih studija koje dokazuju da homeopatija zaista funkcioniše i to u daleko daleko većem procentu od placebo efekta. Podsećanja radi neki standardni farmaceutski lekovi koji se danas koriste imaju isti procenat uspešnosti kao placebo efekat, samo što se ovi podaci nikako ne mogu naći na zvaničnim prezentacijama kompanija koje ih proizvode, a usput u toku svog delovanja kreiraju toliko loših nus-efekata da izazivaju i vrlo negativne reakcije potrošača. Jedan od takvih lekova je i Prozak, vrlo korišćena marka u zapadnom delu sveta, čiji je statistički učinak samo 30%, a koliko iznosi i kontrolni placebo podatak. No, homeopatija pokazuje rezulate. I ne samo to, ona se pokazala kao vrlo uspešna u uklanjanju simptoma i zaštite od kasnijih imuno reakcija organizma na vakcinacije, anti-malarike i antibiotike.

Haneman je sasvim ispravno i u potpunom duhu alhemije prepostavio da svaki elemenat ima svoju vibraciju. Time što se u postupku potenciranja elemenat lagano uklanja, a vibriranjem trag njegove frekvencije u vodi postaje jači, izložio je sebe podsmehu sledećih dve stotine godina. A onda se situacija preokrenula.
Razvojem kvantne fizike i njenim ulaskom u sve segmente naučne misli odjednom su religiozni i ostali do tada „hermetički“ tekstovi mogli da se čitaju kao uputstva o zakonima ovog i svih ostalih svemira, o zakonima koji konstituišu sve, pa i procese unutar elemenata.

Suština je u tome da je frekvencija elementa željeno pojačana i utisnuta baš u vodu kao nosioca. Voda je esencijalna kao nosilac životnog duha. Sav život u našem poznatom univerzumu utemeljuje se preko vode. Ali voda je poznata i po svojoj sposobnosti da „memoriše“ informacije. Doktor Masaru Emoto se već više decenija bavi proučavanjem vode i njenih svojstava, i kako ona kao Mesečev element, astrološki govoreći, može da bude i lek i otrov. Njegova istraživanja i rezultati su publikovani po celom svetu i mogu se slobodno preuzeti sa Interneta i iz više različitih izvora, vrlo naučno dokazuju ozbiljnost homeopatskog načina razmišljanja. No, vratimo se Hanemanu...

Voda kao nosilac frekvencije, po homeopatskim principima, ulazi u telo i interreaguje sa već postojećim vibracijama pojačavajući ih i u jednom trenutku transformišući ih po alhemičarskim zakonima Opusa. Telo u ovom procesu prolazi kroz standardne alhemičarske faze, nigredo, albedo i u rubedo stadijumu dostiže svoj optimum. Dakle, pacijentu u početku oseća da mu se stanje pogoršava, zatim ima neke nove i najčešće nagle reakcije, što je znak da se telo uravnotežava, a što je i krajnji cilj rubedo faze.

Homeopatija se danas tretira kao pomoćno medicinsko sredstvo, ali u nekim slučajevima ona se nameće i kao jedino rešenje. Oboljenja koja su potpuno nerešiva putem alopatskog pristupa, kao što je na primer lečenje reume, mogu fascinirajuće brzo da se potpuno izleče i nikada više ne vrate. A to je i bio Hanemanov cilj kojim je iskoristio alhemiju u čisto medicinske svrhe.